ПРИКАЗНА ЗА ДРАГОНФЛАЈОТ

Од книгата „Приказни за растење и лекување“ од Мишел Дуфур

„На дното на старото езерце живееше група ларви на кои не им беше јасно зошто кога некоја од нив ќе се искачи низ долгите стебленца на крин на површината на водата, тие никогаш повеќе не се симнуваа таму од каде што се искачија.

Си ветија еден на друг дека следниот што ќе излезе на површината, ќе се врати да им каже на другите што му се случило.

Набргу потоа, една од овие ларви почувствува неодолива желба да се искачи на површината.

Почна да оди нагоре низ едно од тенките вертикални стебла и кога конечно беше надвор, почна да се потпира на лист од крин.

Потоа доживеа прекрасна трансформација која ја претвори во прекрасно Вилинско Коњче со прекрасни крилја.

Се обиде да го одржи ветувањето, да се врати доле и да раскаже, но беше залудно.

Летајќи од едниот до другиот крај на езерцето, можеше да ги види своите пријатели во позадина.

Тогаш сфати дека дури и тие за возврат да можеа да ја видат, тие никогаш немаше да препознаат еден од своите содружници, во ова блескаво суштество.

Тоа што после таа трансформација што ја нарекуваме смрт, не можеме да ги видиме нашите пријатели или семејството, ниту да комуницираме со нив, не значи дека тие престанале да постојат...

Тие не се тука, отидоа на друго место да не чуваат и надгледуваат од таму, од една друга перспектива.

„Смртта не е ништо повеќе од промена на мисијата“.